اگر سکوت قلبم را شکستم و نفس­های در­مانده از قفس ِسینه­ام را آزاد کردم؛

اگر سبقتِ روزها و شب­ها امان­ام داد و من ماندم و یک سکوتِ بلند تنهایی؛

در این دنیای نَمور و کپک زده­ی اطراف، بت­های افکارم به سختی ترک می خورد.

یادم می­آید، آرام، یاد کسی بوده­ام؛ کسی که در فطرتم خوب می­شناسم­اش.

و شاید تنها این احساس باقی مانده باشد؛ اما همین یک جرعه کافی است.

سلام بر آن مولایی که قلبم به تسخیر اوست.

سلام دادم؛ یعنی برایت از خدا سلامت طلب می­کنم؛

 یعنی از خدا می­خواهم که اسم با برکت او (سلام) بر تو واقع شود.

 و باز سلام؛ یعنی از این حقیر گزندی به شما نخواهد رسید.

 نمی­دانم به تو دیگر چه باید گفت؟

اما می­دانم که این سلام باید از جنس همان سلامی باشد که خدا به نوح، به موسی، هارون،

ابراهیم و به اولیایش داده و آخرین سلامش را به آل­یاسین.

 بدان که همان است. از خدا برای تو سلام و سلامت می­خواهم؛

به مثال همان سلامی که خدا به خاندان یاسین داده؛

 امیرمؤمنان علیه­السلام فرمودند:« یاسین حضرت محمد صلی­الله­علیه­وآله و ما آلِ(خاندان) یاسین هستیم.»

 سلام به تو ای آخرین باز مانده­ی آل یاسین!

که نیکوترین سلام­های خداوندی برایت فرستاده شده

و کلام چِرک­آلود من به کوی تو دیگر سلام نیست.

با خود می­اندیشم که( شاید!‍) سلام و سکوتم یکی است! اما محبت نمی­گذارد که قلبم سلام ندهد؛ نگوید که من تسلیم شمایم.

و چون بنده­ای دست به دامان ِمولا شده­ام؛ نکند گوشه­ی چشمت به ما نیفتد. نه، این دوستی و محبت سرکش­تر از آن است که کتمان شود.

سلام من، طلب لطف و نظر شماست.